I just don't fit in the box
Er valt niks te fixen
Hoe onveilig is het vaak geweest als ik mij ergens over uitsprak, want op dat moment wordt er door de omgeving een stempel geplakt. We willen controleren en mensen in hokjes stoppen. Daarmee houden we het overzicht en komen we niet onverwachts voor verrassingen te staan.
Hoe lastig is het om beelden van mensen te laten gaan. We blijven hetzelfde verhaal vaak vertellen over anderen, maar daarmee dus ook over onszelf.
Wat een uitdaging is het, om het verhaal te laten gaan en iemand in het moment te ontmoeten. Om te openen en daarmee jezelf dieper te ontmoeten.
Hoe lastig is het voor mij geweest, om dat wat ik in mijn werk doe, een naam te geven.
Waar valt het onder, al die ontmoetingen in het hier en nu, daar waar geen naam geplakt kan worden? Daar waar geen oefeningen zijn. Daar waar ik niks fix, omdat het al oké is?
Hoe belangrijk is het dat juist alles er mag zijn precies zoals het is. Dan kan er ontspanning komen en laat de kramp als vanzelf los. Een hele andere beweging dan de druk van buiten.
Daar komt als vanzelf de verademing, ga je als vanzelf dieper ademen. Omdat je de ruimte voelt in plaats van de druk dat je ergens anders zou moeten zijn dan helemaal hier en nu.
Dus ja, soms ben ik boos, verdrietig, blij, vurig, sexy, lelijk, lui, uitbundig, jaloers, afgesloten, en zo kan ik nog uren doorgaan 🙂
Wat ben ik door elkaar geschud
Wat heb ik mogen loskomen van de plaatjes die ik op relaties heb geplakt. In iedere relatie ging het anders dan ik voor ogen had. Mijn ikje kon maar niet loskomen van het romantische plaatje. Jawel, de prins op het witte paard 🙂
Maar is dat even anders gelopen zeg!
Wat ben ik door elkaar geschud, los gerammeld, door pijn verscheurd, om los te komen van alle plaatjes.
Om te stoppen met het zoeken buiten mijzelf. De leegte te doorvoelen, keer op keer. Niet meer naar de zoveelste workshop of training. Want ook daarin begon ik de dynamiek te doorzien.
Er blijft niets over en tegelijk is er alles.