Met zweethanden zat ik in de les
Even terug naar de basisschool. Ik zie een meisje wat bang is in de klas. Ze begrijpt de lesstof niet en raakt vaak in paniek. Met zweethanden zit ze in de les, bang om de beurt te krijgen om vervolgens uitgelachen te worden.
Ook op de middelbare school speelt dit een rol. Ze kan wel dingen uit haar hoofd leren, maar begrijpen? Heel vaak niet.
Tja en dan komt het moment dat je een keuze moet maken voor een vervolg opleiding, wat wil je later worden?
Ik had werkelijk geen idee, dus ik koos voor een soort van schakelopleiding, waarin ik nog alle kanten uit zou kunnen. Daar werd het vak omgangskunde gegeven, en plots was ik de beste van de klas. Eindelijk kon ik ademhalen, en ontspannen.
Ik ging de zorg in en kwam in contact met demente mensen. Wat ging mijn hart open van dit contact. Het ging niet om het weten, maar werkelijk verbinding maken en meebewegen. Ook later in de psychiatrie had ik vele fijne ontmoetingen door gewoon aanwezig te zijn.
En ik ben mijn pad blijven vervolgen. Alles wat ik geleerd had over hoe iets moest zijn, mocht ik laten gaan. Het meisje wat zo bang was het verkeerd te doen, mocht weer ontspannen en spelen in de vrije ruimte.
Ik ben gaan ontdekken dat het ‘niet weten’ juist mijn gift is, en dat ik deze mag delen met de mensen om mij heen. Mensen verleiden uit het hoofd naar het hart. Van weten naar ervaren en voelen, zodat er weer ruimte is voor spelen.
Tja toch niet zo vreemd dat ik vroeger geen idee had wat ik later wilde worden. Dit beroep stond namelijk op geen enkele lijst.
