We zijn pure liefde

De laatste jaren voel ik dat alles in mij aan het keren is.

Van de aandacht naar buiten, ging de aandacht steeds meer naar binnen.

Liefde en aandacht geven aan mijzelf, hmm hoe doe je dat?

Het spel spelen naar buiten was eigenlijk het enige wat ik kende.

Je bent dan gewoon vriendelijk, past je aan, je werkt hard en geeft alle aandacht aan andere.

Ja mijn volledige leven had ik uit handen gegeven aan de buitenwereld.

Natuurlijk geen bewust proces. Maar zo werd ik opgevoed. Zo zit het huidige systeem in elkaar.

Inya zorg dat je er voor andere bent. En denk niet zo aan jezelf, dat is egoïstisch.

En ik was er goed in. Ik was zo sociaal en ging uiteraard daardoor ook in de zorg werken.

En dat ging mij goed af uiteraard. Zorg hebben voor anderen is natuurlijk ook prachtig.

Maar waar was de zorg voor mijzelf?

De volledige liefde en waardering kwam alleen maar via het horizontale contact. En daardoor volledig afhankelijk.

Ik zag het en kon mijzelf niet meer in de spiegel aankijken. Ik voelde mij als een bedelaar.

En dat was het begin voor mij om thuis te blijven. Om niet meer naar de zoveelste workshop te gaan. Om niet langer de dingen op te leuken.

Fijn leuke weekends, maar als het gevoel op maandag weer weg is gaat het toch echt knagen.

Dus thuis zijn en blijven en de leegte voelen. Nergens meer voor weglopen. Voelen, voelen en voelen en aanwezig zijn.

En daar begon ik te ontdekken wat werkelijk ontvangen was.

In deze hele coronaperiode is alles enorm verstrekt. Ik voel de verbinding met wie ik werkelijk ben. De buitenwereld lost steeds meer op. En ik voel de energie in mij sterk toenemen.

Volledig in de overgave. en soms fluistert mijn hoofd mij in dat ik gek aan het worden ben.

Maar ik weet diep van binnen dat niets minder waar is.

Alles wordt eindelijk rechtgezet.

De nieuwe aarde waarin we vanuit eigen kern leven. En vanuit deze plek verbinden met de wereld om ons heen.

Dat we weer herinneren dat we pure liefde zijn.