No way
Wat worden we gedrild om op te letten, om te luisteren, om te gehoorzamen.. Wat worden we bestookt met angst. Angst die ons de adem ontneemt. Angst die ons in het gareel laat lopen. Angst die ons laat wachten op de boze dag die komen gaat.
Steeds dieper valt het besef hoeveel energie ik weggegeven heb aan buiten. Juist nu in al de chaos wordt het zo duidelijk zichtbaar en voelbaar.
En ook al volg ik geen enkele persconferentie, wat is het voelbaar dat het vandaag een ‘belangrijke’ dag is.
We hebben onbewust zo de kracht weggegeven dat het volgen overblijft. Volgen wat er komen gaat?
No way
Waarom zouden we de weg volgen die de ander voor ons uitstippeld?
Ik kan de laatste dagen zo voelen dat het haast voelt als een zonde om niet mee te doen aan de hele poppenkast. Maar mijn innerlijke besluit staat als een huis en als vanzelf ben ik plots op een hele andere manier aan het delen. Het voelt als spelen in creatie.
En of we ons innerlijk vuur nu mogen gebruiken om ons eigen pad te gaan. Een pad voorbij de tijd.
Het is ons hart wat klopt
Liefs Inya
