Hartenpad
Toen ik een aantal jaren geleden mijn praktijk in Amsterdam losliet, had ik nooit kunnen bedenken dat het alleen maar meer zou gaan stromen. Ik had het altijd druk en ik kan nu zien hoeveel energie ik weg gegeven heb aan buiten. Van heel veel werk, naar plots heel veel ruimte. Alles in mij moest daar aan wennen. Mijn hoofd heeft regelmatig op tilt geslagen en heeft mij zo vaak ingefluisterd dat het niet goed zou gaan, dat ik het niet zou redden met veel minder werk. Dat mijn doelgroep uit Amsterdam echt niet naar Middelharnis zou komen. En inderdaad er vielen vele mensen weg. En toch kon ik niet anders dan trouw zijn aan mij. Wil ik er echt voor een ander kunnen zijn, dan mag ik er toch eerst voor mijzelf zijn. Mijn reis in zelfliefde kreeg door deze keuze een enorme verdieping en verzachting.
De losse sessies werden trajecten. Andere mensen kwamen op mijn pad. Wat een zee aan ruimte kwam er vrij. Ruimte om nog veel meer aanwezig te zijn. Te zakken en te ontspannen. Mijn eigenwaarde te voelen en daarmee andere keuzes te maken. In plaats van te reageren op de grillen van buiten, was ik plots baas over mijn eigen tijd en agenda. Dit heeft mij zoveel meer focus gegeven.
En zo gaat mijn focus nu steeds meer naar Ibiza. Komende maanden zal ik deels in Ibiza zijn en deels in Nederland. Steeds heb ik geen enkel idee, ik volg mijn hart en de rest vormt als vanzelf. Niets valt er neer te zetten. Niets te behalen. Niets te bewijzen. Alles mag ervaren en geleefd worden. Mijn boek schrijft zich als vanzelf.
Hoe meer we trouw zijn aan ons hart, hoe meer deuren er open gaan
Waar geef jij je energie aan?
Zolang je niet de focus hebt op binnen, blijf je een speelbal voor buiten. Ontelbaar dingen vragen per dag misschien je aandacht, steeds zal er weer iets anders zijn van buiten wat jou aandacht opeist.
Maar ook kun je steeds blijven reageren op je eigen gedachtes. Gedachtes die gebaseerd zijn op angst en tekort. Zolang we blijven reageren staan we niet aan het stuur van ons eigen leven, en blijven we in hetzelfde rondje lopen.
Hoe meer je aanwezig bent, hoe meer je gaat zien en hoe meer je ook voor anders gaat kiezen. En dat is zeker niet de makkelijkste weg omdat de bekende zekerheden en patronen wegvallen. Met de paplepel is het ons ingegoten om geen oude schoenen weg te gooien voordat er nieuwe zijn. We vertrouwen pas als we het zien. We wachten met springen op het juiste moment. Het juiste moment wat we in de toekomst plaatsen. Het juiste moment wat nooit zal komen. En zo zetten we onszelf in de wacht.
Hoe meer je de focus naar binnen brengt, hoe meer je energetisch bouwt. Plots ga je andere connecties voelen. Connecties die niet zichtbaar zijn, maar wel voelbaar. Je gaat ontdekken over hoe je energie kunt richten en beleven, in plaats van uitleven. Plots voel je instructies en komt er wijsheid vrij.
We zijn creators. We zijn intelligente wezens. Hoe meer we buiten laten gaan, hoe meer binnen tevoorschijn komt.
Inya