Mijn pad…
Zoals ik alle teksten mag ontvangen die door mij heen stromen, mag ik de woorden zelf ook steeds weer belichamen. Wat een intense maand. Ik ben behoorlijk uitgedaagd om mijn licht te blijven schijnen. De hele overleving is voorbij gekomen. Ik heb deze maand tig keer mogen ervaren hoe dingen mij in het verleden onderuit konden halen. Dat wat er van buiten naar mij toe komt aan weerstand en manipulatie. Maar als je het eenmaal ziet, dan zet je een grens. Een aantal keer heb ik deze maand uitgesproken ’tot hier en niet verder’
Ik herinner mij plots hoe vaak tegen mij gezegd is dat ik niet zo vrolijk moet doen. Dat ik de donkere kant oversla. En zolang je zelf niet staat trek je alles in twijfel wat er van buiten op je afkomt.
Maar het licht schijnt als nooit daarvoor. Er is is ongelooflijk veel oude ballast van mijn schouders gevallen.
Zoveel ruimte die is vrijgekomen om mijn pad te gaan. En mijn pad gaat weer verder in Ibiza. Morgenochtend rijd ik daar weer rond. Ik kan niet wachten om de amandelbomen in bloei te zien staan. Zo blij als een kind dat ik mijn dromen aan het leven ben.
Durf te Leven
Het systeem heeft het avontuur er goed uit weten te slopen. Als je niet uitkijkt dan wordt je geleefd en ziet er misschien iedere dag hetzelfde uit. Je denkt te weten wie je bent en neemt daar genoegen mee. Als avontuur snoepen we dingen uit de buitenwereld die ons tijdelijk een goed gevoel geven. Maar dat heeft niets met avontuur te maken.
Het hele avontuur speelt zich van binnen af. In het durven overgeven aan het grote niet weten. Wat zijn we bang gemaakt voor deze ruimte. We moeten paraat staan en ons verklaren. Als we gewoon een nee voelen is dat niet goed genoeg. De buitenwereld neemt daar geen genoegen mee. En voordat je het weet ga je jezelf verantwoorden en ontstaat er een discussie.
Een discussie over wat jij voelt?
Alles wat jij voelt mag waar zijn. Maar het is niet de waarheid. Het is jouw waarheid. En zo heeft iemand anders zijn of haar eigen waarheid. Kan dat naast elkaar staan? Kunnen we werkelijk naar elkaar lusiteren?
In ons hart daar leeft geen discussie. In ons hart daar leeft ons gevoel. En dat gevoel kan in ieder nu moment anders zijn. Onvoorspelbaar en niet te controleren. Waarheid is continu in beweging. Niets om het vast te houden.
Leven vanuit het hart is één groot avontuur
Leven in waarheid
Leven in waarheid is een spannend, intens, en vaak ook een pijnlijk pad. Het betekent dat je veel te maken krijgt met afscheid nemen. We willen vaak wel het leven van onze dromen, maar daar hoort ook een grote opruiming bij. Je kunt niemand meetrekken op jouw pad. Je kunt de ander niet veranderen, dat is onmogelijk.
Leven in waarheid vraagt om eeuwige trouw aan jou. Daar waar de groep ja zegt, zeg jij misschien nee. Het vraagt om blind op jezelf te vertrouwen omdat je niet de ondersteuning krijgt in jou nee. Plots sta je daar alleen en toch weet je dat jij je pad verder mag gaan.
We zijn zo bang voor afscheid nemen. Maar het is een natuurwet. Net zoals de blaadjes die van de bomen vallen.
Ontelbaar keer mogen we laten gaan. Ontelbaar keer mogen we oude gezichten van ons laten gaan. En dat is precies de ruimte die nodig is om nog dieper naar binnen te gaan en als vanzelf te vernieuwen.
Liefs Inya
